W niedzielę 1 marca w TVP 1 o godzinie 11:10 będzie premiera filmu "Inka - zachowałam się jak trzeba". Pokaz premierowy filmu w Warszawie w kinie "Luna" o 15:30

Film pod tytułem „Inka – zachowałam się jak trzeba” to obraz opisujący działalność legendarnej łączniczki z Oddziału V Wileńskiej Brygady AK, działającej na terenie Pomorza, Danuty Siedzikówny ps. „Inka”. Pochodziła ona z patriotycznej rodziny z Narewki koło Hajnówki. Ojciec „Inki” został wywieziony przez Sowietów do łagru, matka za współpracę  z polskim podziemiem została aresztowana we wrześniu 1943 r. i zamordowana przez Gestapo. „Inka”, razem z siostrą Wiesławą, wstąpiła do AK w 1943 roku.

Po roku 1945 pozostała w strukturach konspiracjach walcząc z sowieckim okupantem. Latem 1946 roku została wysłana po zaopatrzenie medyczne do Gdańska. Tam, w jednym z lokali kontaktowych V Brygady Wileńskiej, została aresztowana. Po krótkim, ale brutalnym śledztwie, 17 letnia „Inka” została skazana na karę śmierci. Wyrok osobiście wykonał dowódca plutonu egzekucyjnego. Według relacji przymusowego świadka egzekucji,
ks. Mariana Prusaka, ostatnimi słowami „Inki” było: „Niech żyje Polska! Niech żyje „Łupaszko”!

Wyjątkowa postawa nastoletniej dziewczyny oraz jej credo „Powiedzcie mojej Babci, że zachowałam się jak trzeba” stały się w Wolnej Polsce ikoną dla młodego pokolenia.

„Inka była siedemnastoletnią dziewczyną. Była pełna życia i chciała żyć jak każdy młody człowiek. Natomiast jej postawa i zachowanie godne jest największych bohaterów narodowych. Inka zajmuje wyjątkowe miejsce w historii Polski, inspiruje młodzież, jest dla niej wzorem do naśladowania. To jak się zachowała jest ponadczasowe. Sama w sobie jest niebywałą inspiracją do filmu. Jej credo "Powiedzcie Babci, że zachowałam się jak trzeba" oraz Jej ostatnie słowa "Niech życie Polska! Niech żyje Łupaszko", wypowiedziane na chwilę przed tym jak została rozstrzelana, są niesamowite. Inka była drobną siedemnastolatką
o niesamowitej odwadze. Bardzo chciałem stworzyć o niej film. Zależało mi, aby film o Ince powstał na tegoroczny 1 marca na Narodowy Dzień Pamięci „Żołnierzy Wyklętych”, ponieważ najprawdopodobniej 13 września 2014 zostało odnalezione miejsce Jej pochówku. Obecnie czekamy na wyniki badań DNA. Ten film to forma uczczenia Jej i Jej postawy” – mówi reżyser Arkadiusz Gołębiewski.

Główną osią filmu są poszukiwania miejsca pochówku Danuty Siedzikówny. Na zdjęciach widzimy m.in. prace prowadzone na Cmentarzu Garnizonowym w Gdańsku, pracownie Medycyny Sądowej w Gdańsku oraz Uniwersytet Medyczny w Szczecinie, gdzie prowadzone są badania DNA. Ponadto w filmie pojawiają się prowadzący badania prof. Krzysztof Szwagrzyk, dr Łukasz Szleszkowski, jak również środowisko osób zaangażowanych w przywracanie pamięci o tej młodej dziewczynie. Ważnym wątkiem filmu są wypowiedzi więźniarek okresu stalinizmu, Lidii Lwow-Eberle, koleżanki z oddziału „Inki”, która została skazana na dożywocie, osiem lat wyroku odsiedziała, oraz prof. Barbary Otwinowskiej, łączniczki Powstania Warszawskiego oraz działaczki niepodległościowej, skazanej na trzy lata więzienia.

W ramach projektu poszukiwania miejsc pochówku ofiar reżimów totalitarnych podejmowane są próby odnalezienia ciała Inki. We wrześniu 2014 roku ekipa prof. Krzysztofa Szwagrzyka na Cmentarzu Garnizonowym w Gdańsku odszukała prawdopodobne miejsce pochówku „Inki”, obecnie trwają badania DNA mające potwierdzić Jej tożsamość.

W obrazach pojawiających się w filmie, zostały umieszczone formy muzyczne „Walczyk” Lilu&MRR, „Moja mała dziewczynko z AK” autorstwa Tadka oraz „Jedna Chwila” Kasia Malejonek@MRR.

Czas trwania filmu to 30 minut.