Jednostka Strzelecka 2010 Lublin im. płk. Emila Czaplińskiego, ZS Strzelec OSW, Związek Piłsudczyków Oddział Lublin, Związek Oficerów Rezerwy RP Okręg Lublin i Fundacja Niepodległości, mają zaszczyt zaprosić na uroczyste obchody 45. rocznicy śmierci płk.Emila Czaplińskiego oraz 29. rocznicy działalności JS2010 Lublin, które odbędą się w niedzielę 24 października 2021 r.

O godzinie 12:00 rozpocznie je Msza Święta w Kościele Garnizonowym pw. Niepokalanego Poczęcia NMP, przy Al. Racławickich w Lublinie. O godzinie 13:15 – uroczystości pod Pomnikiem Legionistów na Cmentarzu Wojskowo-Komunalnym przy ul. Białej w Lublinie.

Emil Wojciech Czapliński (ur. 8 września 1892 w Krakowie, zm. 21 października 1976 w Lublinie) – pułkownik piechoty Wojska Polskiego i Wojsk Ochrony Pogranicza, żołnierz Legionów, uczestnik walk o niepodległość i granice 1918–1921 oraz kampanii wrześniowej, był organizatorem ruchu oporu w czasie II wojny światowej.

Emil Czapliński urodził się jako wnuk powstańca listopadowego i syn powstańca styczniowego. W 1908 wstąpił do Sodalicji Mariańskiej. W tym czasie związał się z ruchem skautowym i drużynami Strzeleckimi. Po wybuchu I wojny światowej wstąpił do Legionów Polskich i wyruszył do Kielc z 1.pułkiem piechoty. Po kampanii kieleckiej został przeniesiony w stopniu podporucznika na dowódcę kompanii w 2.pułku piechoty. Funkcję tę pełnił do końca epopei Legionowej.

Jako porucznik byłego Polskiego Korpusu Posiłkowego reskryptem Rady Regencyjnej z 31 października 1918 roku został przydzielony do podległego jej Wojska Polskiego z zatwierdzeniem posiadanego stopnia.

W wojnie polsko-bolszewickiej od 1 września 1919 dowodził kompanią w 4.pułku piechoty Legionów w akcji na Przemyśl i Lwów, następnie baonem w 2.pułku piechoty Legionów. Od 23 lipca 1920 roku został dowódcą tego pułku. W marcu 1929 został „przeniesiony do kadry oficerów piechoty z równoczesnym przeniesieniem służbowym do Straży Granicznej przy Ministerstwie Skarbu na stanowisko zastępcy komendanta”.

W marcu 1932 roku został przeniesiony z Komendy Straży Granicznej do Komendy Miasta Lublin na stanowisko komendanta.

We wrześniu 1939 zmobilizował podległe formacje, przeprowadził ich ewakuację do Równego. Następnie kierował obroną przeciwlotniczą Lublina. Będąc posiadaczem samochodu (DKW) opóźnił swój wyjazd, aż do momentu pojawienia się Niemców pod Węglinem. Jako ostatni z wojskowych 17 września 1939 opuścił miasto – jedyną jeszcze niezajętą drogą przez Łęczną, Uściług do Łucka. Po blisko trzymiesięcznej tułaczce „za Bugiem” i przypadkowym odnalezieniu wcześniej wywiezionej rodziny, unikając ujęcia przez bolszewików, na początku grudnia szczęśliwie dotarł do Lublina. Przystąpił bezzwłocznie ze spotkanymi oficerami i osobami cywilnymi do organizowania ruchu oporu. Po krótkim działaniu w konspiracji został aresztowany przez Niemców 4 lutego 1940 oraz wywieziony do Oflagu VI B Dössel, a następnie do Oflagu II D Gross-Born.

Po wyzwoleniu obozu jenieckiego, w którym przebywał do 5 lutego 1945 udał się do Lublina. Do Wojska Polskiego został przyjęty dnia 20 marca 1945. Dnia 14 stycznia 1947, objął stanowisko Komendanta Miasta Lublina i sprawował szefostwo Wydziału Wojsk Ochrony Pogranicza III kategorii przy dowództwie Lubelskiego Okręgu Wojskowego. Z racji pełnionej funkcji podlegał mu 7 Oddział Ochrony Pogranicza. Uczestniczył w walkach z UPA. Po dwóch latach służbym za udział wraz z wojskiem we Mszy Świętej Rezurekcyjnej, został dnia 10 maja 1947 usunięty z wojska bez prawa noszenia munduru oraz bez prawa do emerytury (rozkaz Nr. 3686 z dn. 10.V.47r.).
Pracował jako kioskarz.

Zmarł 21 października 1976 w Lublinie i spoczął na cmentarzu przy ul. Lipowej. Na uroczystości pogrzebowej nie było wojska. Nad trumną zmarłego piękną mowę pożegnalną wygłosił kolega legionowy, generał w stanie spoczynku Mieczysław Boruta-Spiechowicz.