Chyba każdy Polak od przedszkola wie, że:
„Powiewa flaga gdy wiatr się zerwie,
A na tej fladze jest biel i czerwień.
Czerwień to miłość, biel serce czyste,
Piękne są nasze barwy ojczyste.
2 maja obchodzimy Dzień Flagi Rzeczypospolitej Polskiej jako czas pamięci o symbolach narodowych i refleksji o naszych dziejach – ich źródle. Flaga wraz z godłem i hymnem stanowi najważniejsze – „konstytucyjne” – spośród oficjalnych symboli narodowych.

Ustanowiony jako święto państwowe w 2004 r. nawiązał do tradycji wielu krajów Europy i Ameryki, gdzie barwy narodowe są z czcią i duma powszechnie używane przez obywateli. Na szczęście w XXI wieku wśród Polaków coraz bardziej rozpowszechnia się zwyczaj używania flagi podczas najważniejszych świąt narodowych (3 Maja, 15 Sierpnia, 11 Listopada), ale i podczas wielu innych ważnych rocznic ogólnonarodowych np. 10 i 13 kwietnia (Tragedia Smoleńska i Zbrodnia Katyńska) czy 1 sierpnia (godzina „W”), jak i regionalnych. Polski Kościół rzymsko-katolicki powszechnie od stuleci używa barw narodowych podczas uroczystości i świąt religijnych. Coraz częściej biało-czerwona zdobi obejścia domostw, zwłaszcza na prowincji i to w różnych częściach kraju (co do niedawna zgodnie z „suchą” literą prawa było zabronione), a czasami i rodaków poza granicami RP.
Zachęcając do eksponowania barw narodowych – również przy okazji wydarzeń rodzinnych - należy przypomnieć podstawowe zasady, sposób wywieszania flagi narodowej:
- jeśli flaga jest w pionie wieszamy zawsze tak, aby biały kolor (pas) znajdował się po lewej stronie (patrzącego na flagę)
- w przypadku wywieszania z innymi flagami państwowymi bądź organizacji (powszechne jest z UE lub NATO) należy pamiętać aby w przypadku nieparzystej ich liczby np. 3 znajdowała się w środku (jako najważniejsza), zaś ilości parzystej np. 2 z lewej strony (patrzących na flagi).
Za flagę uważany jest również wariant z godłem pośrodku jej białego pasa. Naganny jest natomiast powszechny niestety w ostatnich latach zwyczaj wpisywania na niej różnych napisów np. nazw miejscowości, czy co gorsza różnego rodzaju haseł!
Barwy narodowe Polski stanowią kolory biały i czerwony (będące odwzorowaniem kolorystyki godła państwowego). Oczywiście zgodnie z zasadami heraldyki pas górny jest biały (od barw orła), zaś dolny czerwony (od tła herbowego). Rzecz jasna oba pasy mają równy rozmiar, zaś flaga w całości ma zachowywać proporcje 5:8. Do legend przechodzą już dyskusje o odcieniach tych barw (dokładnie określa je ustawa). Jeśli co do bieli nie ma aż tylu dyskusji to czerwień oscyluje od historycznego karmazynu (zalecany) po cynober. Niektórzy – zwłaszcza ze starszego pokolenia – wolą amarant (nawiązanie do tradycji ułańskiej). Najważniejsze jednak, aby flaga była schludna i czysta oraz wywieszana w poczesnym miejscu.
Co ciekawe barwy Królewskie Rzeczpospolitej Obojga Narodów też były takie, ale w 3 pasach – górny i dolny stanowił czerwony, zaś środkowy biel. Po raz pierwszy oficjalnie biało-czerwone za barwy narodowe uznaje konstytucja 3 Maja (1791 r.).
2 maja w 1945 polscy żołnierze uczestniczący w zdobywaniu Berlina umieścili biało-czerwoną na Reichstagu oraz Siegessaute (Kolumnie Zwycięstwa).
W okresie PRL władze (gł. milicja i ORMO-wcy) pilnowali, aby w tym dniu zniknęły obowiązkowo wywieszane na 1 maja flagi – nie pozostały na 3 maja.
2 maja jest również Dniem Polonii i Polaków za Granicą
Jan Fedirko, FN