14 lutego świętujemy kolejną – 74 rocznicę powstania Armii Krajowej. Jednak jej początki, jako polskiej organizacji konspiracyjnej stworzonej do walki z okupantem, są znacznie wcześniejsze. Już 27 września 1939 r., w oblężonej jeszcze przez Niemców Warszawie, powstała Służba Zwycięstwu Polski – tajna organizacja wojskowa podporządkowana legalnemu polskiemu rządowi przebywającemu na emigracji we Francji. Datę tę uznaje się za początek Polskiego Państwa Podziemnego, istniejącego do stycznia 1945 r.
Celem SZP, przemianowanej niebawem (13 listopada 1939) na Związek Walki Zbrojnej, była walka z obydwoma najeźdźcami – niemieckim i sowieckim. W okupowanym kraju szybko tworzono struktury wojskowe i cywilne, podległe rządowi emigracyjnemu, z którym utrzymywano stałe kontakty. Dlatego zasadnym jest twierdzenie o funkcjonowaniu państwa  w warunkach konspiracyjnych, czyli podziemnego. Był to ewenement w okupowanej przez Niemców Europie.
W dniu 14 lutego 1942 r. Naczelny Wódz Polskich Sił Zbrojnych, premier rządu Rzeczypospolitej Polskiej gen. Władysław Sikorski wydał rozkaz o przemianowaniu Związku Walki Zbrojnej na Armię Krajową. Miało to na celu podniesienie rangi polskiej organizacji konspiracyjnej zarówno wobec sprzymierzeńców jaki i Niemców. Zmiana nazwy nie wpłynęła w żaden sposób na jej funkcjonowanie ani struktury.
Armia Krajowa ustawicznie zwiększała swoją liczebność, kształciła kadry dowódcze oraz gromadziła broń w oczekiwaniu na dogodny moment do rozpoczęcia powszechnego powstania zbrojnego przeciwko Niemcom. Do najważniejszych form bieżącej działalności konspiracyjnej należały:

-                   niszczenie niemieckich transportów wojskowych

-                   sabotaż

-                   mały sabotaż (np. napisy na murach)

-                   wykonywanie wyroków śmierci na zdrajcach oraz szczególnie groźnych Niemcach

-                   tajne nauczanie

-                   wydawanie prasy podziemnej

-                   uwalnianie więźniów

-                   wywiad

-                   ratowanie Żydów.

W szczytowym momencie (1944 r.) Armia Krajowa liczyła prawie 400 tys. żołnierzy. W okupowanej przez Niemców Europie praktycznie liczniejsza była tylko Narodowa Armia Wyzwolenia Jugosławii. Komendantami AK byli kolejno:

-                   Stefan Rowecki „Grot”

-                   Tadeusz Komorowski „Bór”

-                   Leopold Okulicki „Niedźwiadek”.

Armia Krajowa została rozwiązana rozkazem jej ostatniego Komendanta Głównego – gen. Leopolda Okulickiego w dniu 19 stycznia 1945 r.

Na zakończenie warto przytoczyć tekst przysięgi składanej przez żołnierzy,     dla których wartości - Bóg, Honor i Ojczyzna były najważniejsze. Dla tych wartości walczyli poświęcali życie.

„W obliczu Boga Wszechmogącego i Najświętszej Maryi Panny, Królowej Korony Polskiej kładę swe ręce na ten Święty Krzyż, znak Męki i Zbawienia, i przysięgam być wiernym Ojczyźnie mej, Rzeczypospolitej Polskiej, stać nieugięcie na straży Jej honoru i o wyzwolenie Jej z niewoli walczyć ze wszystkich sił – aż do ofiary życia mego.

Prezydentowi Rzeczypospolitej Polskiej i rozkazom Naczelnego Wodza oraz wyznaczonemu przezeń Dowódcy Armii Krajowej będę bezwzględnie posłuszny, a tajemnicy niezłomnie dochowam, cokolwiek by mnie spotkać miało. Tak mi dopomóż Bóg”.

Przyjmujacy przysięgę odpowiadał: " Przyjmuję Cię w szeregi Armii Polskiej, walczącej z wrogiem w konspiracji o wyzwolenie Ojczyzny. Twym obowiązkiem będzie walczyć z bronią w ręku. Zwycięstwo będzie Twoją nagrodą, zdrada karana jest śmiercią! "

 Mariusz Adamski i Dariusz Palusiński