W dniu dzisiejszym (22 stycznia 2014 r.) mija 151 rocznica wybuchu Powstania Styczniowego. Pracownicy i wolontariusze Fundacji Niepodległości zadbali, aby w znanych nam miejscach Lublina, upamiętniających to wydarzenie, zapłonęły białe i czerwone znicze.

Jeśli ktoś z Państwa zna inne takie miejsca prosimy o uzupełnienie, skorygowanie tej listy:

- ul. Biernackiego 9a (Krzyż powstańczy przy kościele i klasztorze karmelitów, przy szpitalu Jana Bożego),

- ul. Lipowa (cmentarz – mogiła zbiorowa – kwatera nr 10)

- ul. Langiewicza (miasteczko akademickie – pomnik i krzyż w miejscu rozstrzeliwania powstańców)

- ul. Bohaterów Monte Cassino (Poczekajka, naprzeciwko kościoła Kapucynów – pomnik powstania styczniowego)

- ul. Czwartaków 11 (Krzyż koło Szkoły Podstawowej nr 6 im. Romualda Traugutta)

- Kościół Powizytkowski (ul. Narutowicz – tablica)

- Muzeum na Zamku (tablica przed bramą wejściową)

Na naszej stronie (poniżej) jest informacja o tym jak współcześnie młodzież dba o zachowanie dziedzictwa Powstania „Dwór polski w dobie powstania styczniowego – obraz z historii Rzeczpospolitej”.

A jak to było w II RP - Józef Piłsudski w uznaniu zasług dla powstańców 1863-64 roku wydał 21 stycznia 1919 r. rozkaz specjalny, na mocy, którego weterani powstania styczniowego uzyskali uprawnienia żołnierzy Wojska Polskiego. Weterani mieli prawo do stałej pensji państwowej, noszenia specjalnych fioletowych mundurów. Nosili czapki rogatywki ozdabiane srebrnym orłem lub biało-czerwoną kokardą, cieszyli się szczególnym szacunkiem społecznym. Specjalna komisja przyznała w grudniu 1919 roku 3644 osobom prawa weteranów. Sześćdziesiąt lat po wybuchu powstania żyło jeszcze 1970 weteranów, a w 1924 liczba ich zmniejszyła się o połowę i wynosiła 1791 weteranów. Przed 70 rocznicą wybuchu powstania wszystkim żyjącym jeszcze wówczas 365 weteranom przyznany został ustanowiony w roku 1930 Krzyż Niepodległości.

Należało się im, zwłaszcza, że wcześniej spotkały ich carskie represje: Aresztowano powstańców i zsyłano ich na Sybir. Konfiskowano majątki uczestnikom powstania, skonfiskowane majątki przekazywano w ręce carskich urzędników. Nałożono na Królestwo kontrybucję (podatek wojenny). Wprowadzono stan wojenny na 50 lat. Z terenów Litwy, Białorusi i Ukrainy deportowano rodziny polskie w głąb Rosji, wprowadzono przymus wyprzedaży ziemi Rosjanom i wystąpiono przeciwko Kościołowi katolickiemu. Zlikwidowano Królestwo Polskie, a na jego miejscu powstała prowincja rosyjska Kraj Nadwiślański, w której władzę sprawował generał – gubernator. Prowincja ta została podzielona na 10 guberni. Od Królestwa Polskiego oderwano gubernię chełmską i przyłączono do Rosji, aby ją łatwiej było zrusyfikować. Zlikwidowano wszystkie polskie urzędy, a istniejące urzędy podporządkowano ministerstwom w Petersburgu. Najważniejsze urzędy powierzano Rosjanom, ludziom, którzy mieli za zadanie, nie sprawne kierowanie, a gnębienie narodu polskiego. Język rosyjski stał się językiem urzędowym, w języku tym sporządzane były akta stanu cywilnego. Kościół katolicki podporządkowano Kolegium Rzymskokatolickiemu w Petersburgu.